جوانی چنین گفت روزی به پیری              که چون است باپیری ات زندگانی؟

بگفت اندر این نامه حرفی است مبهم        که معنیش جز وقت پیری ندانی

تو  به کز توانایی خویش  گویی                چه می پرسی از دوره ی ناتوانی

جوانی نکودار دار کاین مرغ زیبا                   نماند در این خانه استخوانی

متاعی که رایگان دادم ازکف                      تو گر می توانی مده رایگانی

هرآن سرگرانی که من کردم اول               جهان کرد از آن بیشتر سرگرانی

از  آن برد گنج مرا دزد گیتی                       که در خواب بودم گه پاسبانی

                                                                                                                                           پروین اعتصامی      

بوی گل و بانگ مرغ برخاست    هنگام نشاط و روز صحراست

فراش خزان ورق بیفشاند         نقاش صبا چمن بیاراست

ماراسرباغ و بوستان نیست       هرجاکه تویی تفرج آن جاست

گویند نطربه روی خوبان             نهی است نه این نطرکه ماراست

درروی تو سرصنع بی چون         چون آب درآبگینه پیداست

هرآدمی ای که مهرمهرت            دروی نگرفت سنگ خاراست

روزی تر وخشک ما بسوزد          آتش که به زیر دیگ سوداست

نالیدن بی حساب سعدی             گویند خلاف رای داناست

از غرقه ی ما خبر ندارد                 آسوده که برکنار دریاست

                                                                                                            سعدی